Adios maravillosa Nicaragua!
3 januari 2018 - Managua, Nicaragua
Vandaag vlieg ik iets eerder dan gepland naar Nederland. Heel jammer moet ik zeggen. Ik denk dat ik wel een beetje verliefd ben geworden op Nicaragua. Het enige minpunt wat ik zou kunnen bedenken zijn de koude douches (want warme douches kennen ze hier niet). Nicaragua heeft me heel nieuwsgierig gemaakt naar de rest van Centraal en Zuid-Amerika. Maar de komende tijd ga ik eerst nog even nagenieten van de herinneringen aan dit prachtige land en mijn leuke tijd met Marte!
Een storm bij de Corn Islands maakte het onzeker of we daar zouden komen en anders of we er op tijd weg zouden kunnen met de boten die al dan niet varen. Marte vliegt daarom vandaag naar Guatemala. Ikzelf wilde nog wel dieper het regenwoud in, maar de plekken waar ik heen wilde waren moeilijk en alleen per vliegtuig bereikbaar. Helaas gaat dit vliegtuig ook niet vaak genoeg om op tijd terug te zijn, de kosten daar gelaten. Aangezien we er al een paar dagen strand op hadden zitten maak je mij met nog langer luieren niet heel blij. Vandaar toch maar iets eerder naar huis en daar bijkomen van de jetlag.
Woensdag 27 december
We aten onze broodjes met nutella (grrr aan degene de een paar boodjes gestolen had) en wachtten toen op de paarden. Ik mocht op het kleinste paard, lol. We reden door het prachtige groene landschap over smalle paadjes. Mijn paard durfde soms niet over stenen af te dalen en had soms wat aanmoediging nodig. Eenmaal in galop voelden we ons echte cowgirls. Martes paard liet geen enkel ander paard voorop lopen en wist zo telkens in de weg te lopen. Zo paard, zo ruiter. Na drieënhalf uur kwamen we met beurse konten en stijve benen terug bij het hostel. We hadden honger als een paard, hoewel de paarden al het werk hadden gedaan. Tijd dus voor een burrito in het restaurantje waar we gisteren ook hadden gegeten!
Donderdag 28 december
Onze broodjes waren vanochtend niet aangevreten door andere mensen, maar er zaten mieren op. Een ontbijt met veel eiwitten dus. We gingen op pad met een 150 cc quad. Eerst naar de cascada San Ramon waterval. Slechts 17 km over de weg, maar door de bumpy road toch zo'n 45 minuten rijden. Ik kon me blijven verbazen over de pracht van get eiland. Vanaf de ingang van het 'park' mochten we nog een stuk met de quad over de steile, rotsachtige weg omhoog. Een tijdje wandelen over het waterige paadje bracht ons bij de 40 meter hoge waterval. Groen overal! Toen er een steen naar beneden viel die net niemand raakte, liepen me waar weer terug naar de quad. We stopten onderweg bij een eettentje en reden toen naar Ojo de Agua, een soort natuurlijk zwembad waar het enorm druk was met lokale bevolking. De rit ernaartoe was erg gaaf, continu tussen de twee vulkanen rijdend en later pal naast het strand, dat overal ongeveer zo'n 2 meter breed is. Na een tijdje aan het water te hebben gelegen reden we weer terug naar het hostel, tankten we en speelden we ons duizendste potje pool. Het avondeten bestond voor Marte uit een pannenkoek en ik probeerde nog een keer een burrito.
Vrijdag 29 december
Onze laatste dag op Isla de Ometepe! We huurden twee gammele mountainbikes en gingen via de hobbelige weg naar een tourbureautje waar we mee in de Istiam rivier konden kajakken. Het is een rivier, eigenlijk meer een mooi moeras, die tussen de twee delen van het eiland loopt en dus de twee vulkanen splijt. We hadden nog steeds een zere kont van het paardrijden en quad rijden dus de bergachtige zandweg met stenen op een fiets zonder vering maakte onze billen nog beurser. We zaten met z'n tweeën in een kajak en er ging een gids mee (die ons er fit uit vond zien en dacht dat we professionele sporters waren). Eerst zo'n 45 minuten over het meer naar de monding van de rivier, en erna een uurtje in de rivier / het moeras. Ook hier was het weer 50 tinten groen en immer de twee vulkanen links en rechts op de achtergrond maakte het weer wat anders dan kanoën in de Biesbosch. Helaas zagen we geen kaaiman (of stierhaai die in het meer zwemmen), maar wel een schildpad, apen en een leguaan. Ik ben geen vogelkenner, maar ik kan geloven dat het voor de liefhebber een walhalla schijnt te zijn. Het stuk terug op het meer was toch wel zwaar na bijna twee uur kajakken en tot slot begon het net voor we er waren ook nog keihard te regenen (al hadden we daarvoor de hele tijd geluk met het zonnetje). Na de lunch moesten we dus terug fietsen door de meest modderige plassen. We waren al flink moe van de heenweg en het kajakken, dus dood maar voldaan overwonnen we de laatste heuvels. Bij aankomst dacht onze paardrijgids van het hostel dat ik een ongeluk had gehad. We zaten namelijk van top tot teen onder de modder, inclusief gezichten. Omdat we te lui waren om te lopen bestelden we een pizza, want ze kennen zelfs bezorging op het eiland!
Zaterdag 30 december
We aten voor de tweede keer pannenkoek met heerlijke jam en fruit als ontbijt. Daarna reden met de shuttlebus naar de haven van het eiland. Een laatste blik op dit geweldige stukje natuur midden in een enorm meer. Zeker één van de mooiste plekken in Nicaragua! Na de boottocht namen we samen met twee andere backpackers een taxi naar surf- en feestoord San Juan del Sur. Twee maanden geleden hebben we hier zo'n beetje het laatste hostel geboekt voor met oudjaar. Bij aankomst viel het hostel best mee (ondanks dat er één douche is), en bleek het ook nog eens in het centrum en pal naast het strand te liggen. Overal in het dorpje zag je dat men zich voobereidde op het grote feest de komende dagen. Elke zondag wordt hier namelijk van 12 uur 's middags tot zo laat je zelf wil 'Sunday Funday' georganiseerd, een enorm populare kroegentocht langs drie hostels. Aangezien oudjaarsavond dit jaar op zondag valt, hebben ze besloten Sunday Funday naar maandag 1 januari te verplaatsen, zodat iedereen met een kater verder kan feesten. Na een lunch gingen we lekker aan het (nog wel) rustige strand liggen. Het strand werd net als de rest van San Juan steeds drukker en in de avond was het erg gezellig en levendig. Wij hielden het na een biertje voor gezien zodat we met oudjaar flink konden feesten.
Zondag 31 december
Oudjaarsdag! Vandaag zou echter geen rustdag worden. We liepen na wederom een pannenkoekenontbijt naar El Cristo de la Misericordia = the Chist of Mercy. Oftewel het grootse Jezusbeeld op die van Rio de Janeiro na, zich bevindend op een 110 meter hoog uitzichtpunt over het dorpje. In de middag reden we met surfboards in een busje naar het mooie Remanso strand. Hier kregen we twee uur surfles, niet slecht zo in december. Ik was weer even vergeten hoe geweldig ik het surfen vond. Zelfs als je tien keer valt, wegen die andere keren staan daar tegen op, en ondanks dat de golven best ruig waren, is ook het vallen leuk. Ook ging het surfen steeds beter. Na het surfen reden we terug en maakten we ons klaar voor het feest vanavond. We aten pizza en gingen in een gezellig barretje zitten. Ondertussen moesten we nog even tickets kopen (40 dollar exclusief drank!!!) voor het feest aan het strand waar iedereen het over had. Na een drankje in het barretje gingen we naar het strand en luidden op een soort groot podium/feesttent op een geweldige manier 2018 in.
Maandag 1 januari 2018
Met een flinke kater werden we wakker in onze hete kamer. De stroom viel ook nog eens uit dus de ventilatoren konden ons niet verkoelen. We sleepten ons naar het ontbijt en aten een burrito. Hierna gingen we naar het strand en belden we even met Annie in een restaurantje. We keken naar de eerste zonsondergang van 2018, en waarschijnlijk één van de laatste in Nicaragua. Dezelfde pizza als gisteren was even lekker haha.
Dinsdag 2 januari
Bij opstaan wijzigde ik mijn vlucht van dinsdag naar morgen. Hierna liepen we nog even naar het strand om wat te drinken. Marte vliegt morgen ook (naar Guatemala), maar later, waardoor ze morgenochtend de bus kan pakken. Waarschijnlijk zien we elkaar nog wel even op het vliegveld, maar het is toch jammer dat onze wegen nu scheiden. Ik nam de chickenbus naar Rivas en vanaf daar de bus naar Managua (zo vol dat ik lekker twee uur mocht staan). Een gedeelde taxi bracht me bij het chille hostel en de rest van dag chillde ik wat in de tuin aangezien Managua niet super veilig is.
Een storm bij de Corn Islands maakte het onzeker of we daar zouden komen en anders of we er op tijd weg zouden kunnen met de boten die al dan niet varen. Marte vliegt daarom vandaag naar Guatemala. Ikzelf wilde nog wel dieper het regenwoud in, maar de plekken waar ik heen wilde waren moeilijk en alleen per vliegtuig bereikbaar. Helaas gaat dit vliegtuig ook niet vaak genoeg om op tijd terug te zijn, de kosten daar gelaten. Aangezien we er al een paar dagen strand op hadden zitten maak je mij met nog langer luieren niet heel blij. Vandaar toch maar iets eerder naar huis en daar bijkomen van de jetlag.
Woensdag 27 december
We aten onze broodjes met nutella (grrr aan degene de een paar boodjes gestolen had) en wachtten toen op de paarden. Ik mocht op het kleinste paard, lol. We reden door het prachtige groene landschap over smalle paadjes. Mijn paard durfde soms niet over stenen af te dalen en had soms wat aanmoediging nodig. Eenmaal in galop voelden we ons echte cowgirls. Martes paard liet geen enkel ander paard voorop lopen en wist zo telkens in de weg te lopen. Zo paard, zo ruiter. Na drieënhalf uur kwamen we met beurse konten en stijve benen terug bij het hostel. We hadden honger als een paard, hoewel de paarden al het werk hadden gedaan. Tijd dus voor een burrito in het restaurantje waar we gisteren ook hadden gegeten!
Donderdag 28 december
Onze broodjes waren vanochtend niet aangevreten door andere mensen, maar er zaten mieren op. Een ontbijt met veel eiwitten dus. We gingen op pad met een 150 cc quad. Eerst naar de cascada San Ramon waterval. Slechts 17 km over de weg, maar door de bumpy road toch zo'n 45 minuten rijden. Ik kon me blijven verbazen over de pracht van get eiland. Vanaf de ingang van het 'park' mochten we nog een stuk met de quad over de steile, rotsachtige weg omhoog. Een tijdje wandelen over het waterige paadje bracht ons bij de 40 meter hoge waterval. Groen overal! Toen er een steen naar beneden viel die net niemand raakte, liepen me waar weer terug naar de quad. We stopten onderweg bij een eettentje en reden toen naar Ojo de Agua, een soort natuurlijk zwembad waar het enorm druk was met lokale bevolking. De rit ernaartoe was erg gaaf, continu tussen de twee vulkanen rijdend en later pal naast het strand, dat overal ongeveer zo'n 2 meter breed is. Na een tijdje aan het water te hebben gelegen reden we weer terug naar het hostel, tankten we en speelden we ons duizendste potje pool. Het avondeten bestond voor Marte uit een pannenkoek en ik probeerde nog een keer een burrito.
Vrijdag 29 december
Onze laatste dag op Isla de Ometepe! We huurden twee gammele mountainbikes en gingen via de hobbelige weg naar een tourbureautje waar we mee in de Istiam rivier konden kajakken. Het is een rivier, eigenlijk meer een mooi moeras, die tussen de twee delen van het eiland loopt en dus de twee vulkanen splijt. We hadden nog steeds een zere kont van het paardrijden en quad rijden dus de bergachtige zandweg met stenen op een fiets zonder vering maakte onze billen nog beurser. We zaten met z'n tweeën in een kajak en er ging een gids mee (die ons er fit uit vond zien en dacht dat we professionele sporters waren). Eerst zo'n 45 minuten over het meer naar de monding van de rivier, en erna een uurtje in de rivier / het moeras. Ook hier was het weer 50 tinten groen en immer de twee vulkanen links en rechts op de achtergrond maakte het weer wat anders dan kanoën in de Biesbosch. Helaas zagen we geen kaaiman (of stierhaai die in het meer zwemmen), maar wel een schildpad, apen en een leguaan. Ik ben geen vogelkenner, maar ik kan geloven dat het voor de liefhebber een walhalla schijnt te zijn. Het stuk terug op het meer was toch wel zwaar na bijna twee uur kajakken en tot slot begon het net voor we er waren ook nog keihard te regenen (al hadden we daarvoor de hele tijd geluk met het zonnetje). Na de lunch moesten we dus terug fietsen door de meest modderige plassen. We waren al flink moe van de heenweg en het kajakken, dus dood maar voldaan overwonnen we de laatste heuvels. Bij aankomst dacht onze paardrijgids van het hostel dat ik een ongeluk had gehad. We zaten namelijk van top tot teen onder de modder, inclusief gezichten. Omdat we te lui waren om te lopen bestelden we een pizza, want ze kennen zelfs bezorging op het eiland!
Zaterdag 30 december
We aten voor de tweede keer pannenkoek met heerlijke jam en fruit als ontbijt. Daarna reden met de shuttlebus naar de haven van het eiland. Een laatste blik op dit geweldige stukje natuur midden in een enorm meer. Zeker één van de mooiste plekken in Nicaragua! Na de boottocht namen we samen met twee andere backpackers een taxi naar surf- en feestoord San Juan del Sur. Twee maanden geleden hebben we hier zo'n beetje het laatste hostel geboekt voor met oudjaar. Bij aankomst viel het hostel best mee (ondanks dat er één douche is), en bleek het ook nog eens in het centrum en pal naast het strand te liggen. Overal in het dorpje zag je dat men zich voobereidde op het grote feest de komende dagen. Elke zondag wordt hier namelijk van 12 uur 's middags tot zo laat je zelf wil 'Sunday Funday' georganiseerd, een enorm populare kroegentocht langs drie hostels. Aangezien oudjaarsavond dit jaar op zondag valt, hebben ze besloten Sunday Funday naar maandag 1 januari te verplaatsen, zodat iedereen met een kater verder kan feesten. Na een lunch gingen we lekker aan het (nog wel) rustige strand liggen. Het strand werd net als de rest van San Juan steeds drukker en in de avond was het erg gezellig en levendig. Wij hielden het na een biertje voor gezien zodat we met oudjaar flink konden feesten.
Zondag 31 december
Oudjaarsdag! Vandaag zou echter geen rustdag worden. We liepen na wederom een pannenkoekenontbijt naar El Cristo de la Misericordia = the Chist of Mercy. Oftewel het grootse Jezusbeeld op die van Rio de Janeiro na, zich bevindend op een 110 meter hoog uitzichtpunt over het dorpje. In de middag reden we met surfboards in een busje naar het mooie Remanso strand. Hier kregen we twee uur surfles, niet slecht zo in december. Ik was weer even vergeten hoe geweldig ik het surfen vond. Zelfs als je tien keer valt, wegen die andere keren staan daar tegen op, en ondanks dat de golven best ruig waren, is ook het vallen leuk. Ook ging het surfen steeds beter. Na het surfen reden we terug en maakten we ons klaar voor het feest vanavond. We aten pizza en gingen in een gezellig barretje zitten. Ondertussen moesten we nog even tickets kopen (40 dollar exclusief drank!!!) voor het feest aan het strand waar iedereen het over had. Na een drankje in het barretje gingen we naar het strand en luidden op een soort groot podium/feesttent op een geweldige manier 2018 in.
Maandag 1 januari 2018
Met een flinke kater werden we wakker in onze hete kamer. De stroom viel ook nog eens uit dus de ventilatoren konden ons niet verkoelen. We sleepten ons naar het ontbijt en aten een burrito. Hierna gingen we naar het strand en belden we even met Annie in een restaurantje. We keken naar de eerste zonsondergang van 2018, en waarschijnlijk één van de laatste in Nicaragua. Dezelfde pizza als gisteren was even lekker haha.
Dinsdag 2 januari
Bij opstaan wijzigde ik mijn vlucht van dinsdag naar morgen. Hierna liepen we nog even naar het strand om wat te drinken. Marte vliegt morgen ook (naar Guatemala), maar later, waardoor ze morgenochtend de bus kan pakken. Waarschijnlijk zien we elkaar nog wel even op het vliegveld, maar het is toch jammer dat onze wegen nu scheiden. Ik nam de chickenbus naar Rivas en vanaf daar de bus naar Managua (zo vol dat ik lekker twee uur mocht staan). Een gedeelde taxi bracht me bij het chille hostel en de rest van dag chillde ik wat in de tuin aangezien Managua niet super veilig is.