Feliz navidad!
27 december 2017 - Balgüe, Nicaragua
Dinsdag 19 december
We waren al vroeg wakker voor onze hike die we met behulp van een vaag kaartje en nog vagere instructies zouden gaan lopen. Aangezien het flink regende duurde het even voor we de knoop doorhakten en toen het droog was toch gingen wandelen. Eerst namen we de bus naar het beginpunt. Het pad ging al snel steil omhoog en leidde ons door het prachtige, groene regenwoud. Vanaf het beginpunt was het alweer flink gaan regenen en we waren al snel drijfnat. Marte had geen regenjas en ploeterde met haar mooie, Nicaraguaanse paraplu over de steeds glibberiger wordende paden. De uitzichten, de natuur, en het feit dat we deze wandeling zelfstandig konden doen maakten veel goed. Na anderhalf kwamen we erachter dat we toch niet helemaal goed waren gelopen, want we kwamen weer bij de grote weg. FAAL. DOM. Gezien het pad best onbegaanbaar was geworden, en Marte ook nog was uitgegleden, besloten we niet terug te lopen. We liepen langs de weg naar een dichtbij gelegen chocoladefabriek, dit stelde eigenlijk niet veel voor, maar we kochten wel troostchocolade. Hierna namen we een taxi terug naar Matagalpa. We baalden enorm dat we de wandeling nog niet eens half hadden af gemaakt, het was namelijk super mooi. Aan de andere kant was het wel verantwoordelijker dat we niet verder waren gegaan op de gladde paadjes. Gezien het nog steeds regende besloten we onze (drijfnatte) spullen in te pakken en de bus naar het zuiden te nemen, Laguna de Apoyo wel te verstaan. Na drie uur kwamen we aan in Masaya en een taxi bracht ons naar de hotels aan het water. Laguna de Apoyo is een 200 jaar oud, 200 meter diep kratermeer waar je heerlijk in kunt zwemmen. Alle hostels waren vol dus we kwamen terecht in een minder luxe hostel met een muffe kamer. Het personeel en eten waren wel weer voortreffelijk.
Woensdag 20 december
Vandaag stond een dagje strandhangen (of eigenlijk meerhangen) op het programma. We liepen naar een ander, luxe hostel en gingen hier aan het strand liggen. Het lukte ons tevens om hier een kamer te regelen voor vanavond. De hele
Donderdag 21 december
Na het ontbijt liep ik de steile weg omhoog en wandelde naar twee verschillende uitzichtpunten. Marte was achter gebleven in het hostel. Vele keren werd me een lift aangeboden of werd ik gek aangekeken, want wie gaat er nu in deze hitte wandelen? Ik snapte het zelf ook niet meer. Uiteindelijk had ik uitzicht over het prachtige kratermeer en de Mombacho vulkaan, die mysterieus gehuld was in wolken. De Mombacho vulkaan is de hoogste vulkaan van Nicaragua. Op de afdalende paden zag ik hoorde ik ook nog een paar keer apen! Na een mooie wandeling van vierenhalf uur kwam ik weer terug in het hostel, toe aan lunch en een goed boek aan het strand.
Vrijdag 22 december
Vandaag wilden we de Mombacho vulkaan bewandelen. Om half zeven, te vroeg voor ontbijt in het hostel, namen we de bus naar de hoofdweg, vanaf hier namen we de bus naar Granada en vanaf daar de bus naar de vulkaan. Omdat de afstanden hier kort zijn waren we niet eens zo heel lang onderweg om er te komen. We konden kiezen voor een wandeling omhoog, of met een auto, maar dit zou ons 90 (!!!) dollar kosten. We besloten dus te gaan 'wandelen'. Het was daadwerkelijk de steilste weg die ik ooit op ben gelopen. Na elke bocht keken we of we er al waren, maar de weg die volgde was alleen maar steiler en het hield niet op, niet vanzelf. Ondertussen begon het ook nog te regenen en gleden we soms ook een beetje weg. Na anderhalf uur kwamen we doorweekt en met trillende benen boven. Het was koud, maar wij hadden het heet. Helaas was de berg gehuld in mist en konden we niet veel van de kraters en het uitzicht zien. We maakten nog een wandeling boven en rustten wat uit. Daarna liepen we naar beneden, waarbij we nu onze bovenbenen in plaats van kuiten trainden. De zon ging schijnen en we baalden dat dat niet het geval was toen we boven waren. Daarna begon het echter meteen weer te stortregenen. Onderweg zagen we ook weer wat aapjes. We namen de bus terug naar Granada en vanaf hier een taxi terug naar het hostel. We hadden in de namiddag nog genoeg tijd om aan het strand te chillen.
Zaterdag 23 december
Vandaag was een uitslaapdag maar door ons ritme werden we toch al om zes uur wakker. Pluspuntje was dat ik vanuit mijn bed naar de zonsopkomst over het meer kon kijken. Het was enorm heet en we zwommen nog wat in het meer alvorens de bus naar Granada te pakken. Hier kwamen we laat in de middag aan. Granada is toch wel een stukje toeristischer dan wat we tot nu toe gezien hebben, maar het heeft veel mooie gebouwen en is erg sfeervol, een goede locatie om de kerstdagen te vieren dus. In de avond dronken we nog een paar biertjes maar helaas bleef het erg rustig in de kroeg.
Zondag 24 december
Na een ontbijtje in het hostel liepen we de stad in en aten een brownie in één van de vele chocolade musea/cafés hier (hemel!). Deze brownie staat toch wel zeker in mijn top 3 van brownies ter wereld. We slenterden vandaag door de stad en ik kocht twee boeken (twee zijn er al versleten). Als kerstmaal aten we Nicaraguaans. Er werd nog meer dan de afgelopen dagen (illegaal?) (knal)vuurwerk afgestoken en om twaalf uur 's nachts brak het feest helemaal los. Gezien onze hostelkamer met een soort dichte, houten deur aan de straatkant ligt, was dit een enorm lawaai tot ongeveer 1 uur in de nacht. Het maakte dat het soms eerder op een oorlog dan op Kerstmis leek, maar het is hier een deel van het feest.
Maandag 25 december
Feliz navidad! Eerste kerstdag en we waren benieuwd of er vandaag wat te beleven was in Granada. We liepen eerst door de uitgestorven stad naar een sigarenfabriek waar we een sigaar rolden en probeerden te roken. Lekker is anders, maar een leuk aandenken is het zeker! We lunchten op een bankje in het centrale park, dat wat drukker was dan normaal. We struinden langs de kraampjes en aten weer die lekkere brownie. Ook speelden we wat spelletjes op het terras. We vonden dat we wel wat luxer uit eten mochten en er werd zelfs een flesje wijn open getrokken #decadent.
Dinsdag 26 december
Na het uitchecken liepen we naar het busstation, vandaag zouden we de overtocht naar Isla de Ometepe maken. Een eiland bestaande uit twee vulkanen, Concepión en Maderas, die boven het lago de Nicragua uitsteken. We besloten samen met een Canadees meisje toch de taxi te nemen naar de haven (in plaats van twee bussen). Dat de chauffeur wat rare capriolen uithaalde maakte de rit wat spannender dan normaal. Eenmaal bij de ferry aangekomen bleek dat, hoewel we op tijd waren, we niet met deze ferry mee konden en nog tweeënhalf uur moesten wachten. Tijdens de winderige boottocht zelf was het uitzicht op het eiland wel voortreffelijk. De vulkanen waren beide gehuld in een wolk, terwijl de lucht verder helderblauw was. We namen een taxi naar het hostel waar we na 40 minuten arriveerden. Het eiland is super groen en de stranden zijn enorm smal, wat maakt dat het water soms een meter of twee van de weg af is.
Eenmaal bij het hostel, geheel in de sferen van Bob Marley, regelden we een paardrijtocht voor morgen en aten we in een verder verlaten tentje geweldige burrito's en taco's. Het eiland is heel relaxed en de meeste huizen zijn een soort hutjes, de dorpen zijn een paar huisjes en een kerkje langs de hoofdweg. Dit leven, in combinatie met het water dat nooit ver weg is, de vulkanen en de uitzichten, maken dat we niet kunnen wachten het eiland te verkennen!
We waren al vroeg wakker voor onze hike die we met behulp van een vaag kaartje en nog vagere instructies zouden gaan lopen. Aangezien het flink regende duurde het even voor we de knoop doorhakten en toen het droog was toch gingen wandelen. Eerst namen we de bus naar het beginpunt. Het pad ging al snel steil omhoog en leidde ons door het prachtige, groene regenwoud. Vanaf het beginpunt was het alweer flink gaan regenen en we waren al snel drijfnat. Marte had geen regenjas en ploeterde met haar mooie, Nicaraguaanse paraplu over de steeds glibberiger wordende paden. De uitzichten, de natuur, en het feit dat we deze wandeling zelfstandig konden doen maakten veel goed. Na anderhalf kwamen we erachter dat we toch niet helemaal goed waren gelopen, want we kwamen weer bij de grote weg. FAAL. DOM. Gezien het pad best onbegaanbaar was geworden, en Marte ook nog was uitgegleden, besloten we niet terug te lopen. We liepen langs de weg naar een dichtbij gelegen chocoladefabriek, dit stelde eigenlijk niet veel voor, maar we kochten wel troostchocolade. Hierna namen we een taxi terug naar Matagalpa. We baalden enorm dat we de wandeling nog niet eens half hadden af gemaakt, het was namelijk super mooi. Aan de andere kant was het wel verantwoordelijker dat we niet verder waren gegaan op de gladde paadjes. Gezien het nog steeds regende besloten we onze (drijfnatte) spullen in te pakken en de bus naar het zuiden te nemen, Laguna de Apoyo wel te verstaan. Na drie uur kwamen we aan in Masaya en een taxi bracht ons naar de hotels aan het water. Laguna de Apoyo is een 200 jaar oud, 200 meter diep kratermeer waar je heerlijk in kunt zwemmen. Alle hostels waren vol dus we kwamen terecht in een minder luxe hostel met een muffe kamer. Het personeel en eten waren wel weer voortreffelijk.
Woensdag 20 december
Vandaag stond een dagje strandhangen (of eigenlijk meerhangen) op het programma. We liepen naar een ander, luxe hostel en gingen hier aan het strand liggen. Het lukte ons tevens om hier een kamer te regelen voor vanavond. De hele
Donderdag 21 december
Na het ontbijt liep ik de steile weg omhoog en wandelde naar twee verschillende uitzichtpunten. Marte was achter gebleven in het hostel. Vele keren werd me een lift aangeboden of werd ik gek aangekeken, want wie gaat er nu in deze hitte wandelen? Ik snapte het zelf ook niet meer. Uiteindelijk had ik uitzicht over het prachtige kratermeer en de Mombacho vulkaan, die mysterieus gehuld was in wolken. De Mombacho vulkaan is de hoogste vulkaan van Nicaragua. Op de afdalende paden zag ik hoorde ik ook nog een paar keer apen! Na een mooie wandeling van vierenhalf uur kwam ik weer terug in het hostel, toe aan lunch en een goed boek aan het strand.
Vrijdag 22 december
Vandaag wilden we de Mombacho vulkaan bewandelen. Om half zeven, te vroeg voor ontbijt in het hostel, namen we de bus naar de hoofdweg, vanaf hier namen we de bus naar Granada en vanaf daar de bus naar de vulkaan. Omdat de afstanden hier kort zijn waren we niet eens zo heel lang onderweg om er te komen. We konden kiezen voor een wandeling omhoog, of met een auto, maar dit zou ons 90 (!!!) dollar kosten. We besloten dus te gaan 'wandelen'. Het was daadwerkelijk de steilste weg die ik ooit op ben gelopen. Na elke bocht keken we of we er al waren, maar de weg die volgde was alleen maar steiler en het hield niet op, niet vanzelf. Ondertussen begon het ook nog te regenen en gleden we soms ook een beetje weg. Na anderhalf uur kwamen we doorweekt en met trillende benen boven. Het was koud, maar wij hadden het heet. Helaas was de berg gehuld in mist en konden we niet veel van de kraters en het uitzicht zien. We maakten nog een wandeling boven en rustten wat uit. Daarna liepen we naar beneden, waarbij we nu onze bovenbenen in plaats van kuiten trainden. De zon ging schijnen en we baalden dat dat niet het geval was toen we boven waren. Daarna begon het echter meteen weer te stortregenen. Onderweg zagen we ook weer wat aapjes. We namen de bus terug naar Granada en vanaf hier een taxi terug naar het hostel. We hadden in de namiddag nog genoeg tijd om aan het strand te chillen.
Zaterdag 23 december
Vandaag was een uitslaapdag maar door ons ritme werden we toch al om zes uur wakker. Pluspuntje was dat ik vanuit mijn bed naar de zonsopkomst over het meer kon kijken. Het was enorm heet en we zwommen nog wat in het meer alvorens de bus naar Granada te pakken. Hier kwamen we laat in de middag aan. Granada is toch wel een stukje toeristischer dan wat we tot nu toe gezien hebben, maar het heeft veel mooie gebouwen en is erg sfeervol, een goede locatie om de kerstdagen te vieren dus. In de avond dronken we nog een paar biertjes maar helaas bleef het erg rustig in de kroeg.
Zondag 24 december
Na een ontbijtje in het hostel liepen we de stad in en aten een brownie in één van de vele chocolade musea/cafés hier (hemel!). Deze brownie staat toch wel zeker in mijn top 3 van brownies ter wereld. We slenterden vandaag door de stad en ik kocht twee boeken (twee zijn er al versleten). Als kerstmaal aten we Nicaraguaans. Er werd nog meer dan de afgelopen dagen (illegaal?) (knal)vuurwerk afgestoken en om twaalf uur 's nachts brak het feest helemaal los. Gezien onze hostelkamer met een soort dichte, houten deur aan de straatkant ligt, was dit een enorm lawaai tot ongeveer 1 uur in de nacht. Het maakte dat het soms eerder op een oorlog dan op Kerstmis leek, maar het is hier een deel van het feest.
Maandag 25 december
Feliz navidad! Eerste kerstdag en we waren benieuwd of er vandaag wat te beleven was in Granada. We liepen eerst door de uitgestorven stad naar een sigarenfabriek waar we een sigaar rolden en probeerden te roken. Lekker is anders, maar een leuk aandenken is het zeker! We lunchten op een bankje in het centrale park, dat wat drukker was dan normaal. We struinden langs de kraampjes en aten weer die lekkere brownie. Ook speelden we wat spelletjes op het terras. We vonden dat we wel wat luxer uit eten mochten en er werd zelfs een flesje wijn open getrokken #decadent.
Dinsdag 26 december
Na het uitchecken liepen we naar het busstation, vandaag zouden we de overtocht naar Isla de Ometepe maken. Een eiland bestaande uit twee vulkanen, Concepión en Maderas, die boven het lago de Nicragua uitsteken. We besloten samen met een Canadees meisje toch de taxi te nemen naar de haven (in plaats van twee bussen). Dat de chauffeur wat rare capriolen uithaalde maakte de rit wat spannender dan normaal. Eenmaal bij de ferry aangekomen bleek dat, hoewel we op tijd waren, we niet met deze ferry mee konden en nog tweeënhalf uur moesten wachten. Tijdens de winderige boottocht zelf was het uitzicht op het eiland wel voortreffelijk. De vulkanen waren beide gehuld in een wolk, terwijl de lucht verder helderblauw was. We namen een taxi naar het hostel waar we na 40 minuten arriveerden. Het eiland is super groen en de stranden zijn enorm smal, wat maakt dat het water soms een meter of twee van de weg af is.
Eenmaal bij het hostel, geheel in de sferen van Bob Marley, regelden we een paardrijtocht voor morgen en aten we in een verder verlaten tentje geweldige burrito's en taco's. Het eiland is heel relaxed en de meeste huizen zijn een soort hutjes, de dorpen zijn een paar huisjes en een kerkje langs de hoofdweg. Dit leven, in combinatie met het water dat nooit ver weg is, de vulkanen en de uitzichten, maken dat we niet kunnen wachten het eiland te verkennen!