Leo, tunaombe mkate kwa chakula mchana na mboga na wali kwa chakula jioni!

Bovenstaande is onze standaardzin die we opschrijven in het boekje voor mama Fausta.
= Vandaag verzoeken we brood voor het middageten en groenten met rijst voor het avondeten!
De afgelopen anderhalve week zijn weer voorbij gevlogen en het is weer een kitabu kubwa (groot boek) geworden, dus sorry daarvoor, maar het is wel leuk om alles op te schrijven voor later :)
Oja, en ik wil in Nederland wat sponsorgeld inzamelen voor het ondervoedingsproject hier, dus zonder veel te bedelen, maar wees voorbereid op deze vraag over enkele maanden.

Vrijdagavond heb ik lekker hardgelopen, al was het wel wat heet en vergeet ik me telkens in te smeren... Daarna hebben we samaki (grote vis) gegeten die mama Fausta met hulp van Dieuwertje had gemaakt.

Op zaterdag 11 januari sliepen we een beetje uit en namen toen de dalladalla naar Mwanza. We stonden eigenlijk nog cola te kopen in Sumve en toen reed de dalladalla langs. Normaal gesproken loop je naar het pleintje in het dorp en stap je in de dalladalla om vervolgens nog een half uur te wachten tot hij (over)vol zit. Nu konden we er dus meteen in en meerijden. Dit betekende wel dat ik een deel van de rit en Dieuwertje de gehele rit moest staan. Ik kon al redelijk snel zitten, met kind op schoot. Mijn benen werden wel afgeklemd en het slapende jongetje gleed de hele tijd van mijn schoot, maar ik hoefde tenminste niet te staan. Echt staan lukt trouwens ook niet, daarvoor zijn we te lang voor in het busje. We reden in recordtempo (1 uur en 15 min, de taxi doet er zelfs ruim 1.5 uur over) naar het overstap station in Kisesa. Hier kochten we wat ananas en vervolgens namen we de dalladalla naar het centrum om te pinnen, samosa's te eten en boodschappen te doen. Hoewel er in Sumve echt wel veel te koop is kun je sommige luxeproducten als Nutella, chocolade en chips alleen in de Westerse supermarkt in Mwanza kopen. En zelfs daar hebben ze veel dingen niet, zo was de chips op en hadden ze ook geen wattenschijfjes. Hierna namen we een taxi naar het hostel waar we Hidde & Bahram (zij zitten in Biharamulo) en Roos & Tessa (Sengerema) ontmoetten. We gingen samen met drie werknemers van het hostel (een Duits meisje en twee Tanzanianen) wat eten bij the Cask, het restaurant naast de Rock City Mall. Heerlijk om na twee weken weer wat frietjes te eten! Vervolgens liepen we naar Villa Park, een soort pleintje bij een restaurantje waar je kunt dansen. Soms is er ook livemuziek, vandaag was er een DJ en een paar dronken, oudere mannen die wel heel grappig dansten. We hebben lekker gedanst en rond twee uur gingen we terug naar het hostel.

Zondag wilden Dieuwertje, Tessa, Roos en ik gaan zwemmen (en via Wi-Fi films downloaden) bij een luxe zwembad. Helaas was het erg slecht weer. Bahram en Hidde waren ondertussen al weg want zij vlogen naar Arusha voor drie dagen Flying Medical Service, iets wat Dieuwertje en ij eind februari gaan doen. We besloten naar een cafeetje te gaan wat Louisa, het Duitse meisje uit het hostel aanraadde. Dus met de dalladalla naar het centrum. Ze bleken hier echt enorm lekkere koffie en eten te hebben! Hier gaan we zeker vaker naartoe. Helaas lukte het niet om films te downloaden. Dus de komende weken toch maar weer verder in mijn boek. Vervolgens gingen Roos en Tessa weer naar Sengerema. Wij namen de taxi naar Kisesa busstation. Toen we daar waren hadden we eigenlijk toch helemaal geen zin om te wachten tot de dalladalla vol was en opgevouwen te worden. Dus na enig onderhandelen reed onze chauffeur helemaal naar Sumve en liet ons onderweg ook nog wat groenten kopen. In Sumve regende het de hele middag en avond.

Maandag begon week 7 alweer in het ziekenhuis. Naast de kinder-, mannen- en vrouwenafdeling willen we ook bij de labour en maternity (verloskunde) kijken. Dit hadden we vorige week al aan dr. Geofrey gevraagd. We wilden wel eerst met een arts op deze afdeling kijken, om te voorkomen dat we opeens alleen een bevalling zouden moeten doen. Uiteindelijk deed dr. Geofrey de rondes op alle afdelingen samen met ons. Het duurde daardoor allemaal wat langer omdat hij ook veel uitleg gaf aan de vele student nurses. Het zijn er echt te veel voor het aantal patiënten dat er in het ziekenhuis liggen, maar goed, niks aan te doen. Verder was het wel weer een keer wat anders zo met dr. Geofrey erbij, leuk voor de afwisseling. Beetje jammer dat hij op de labour en maternity eigenlijk niks uitlegde van hoe het daar werkt. Dr. Abdullah gaat eigenlijk over die afdeling en wij vinden het ook wat fijner om met hem te werken, maar hij was er vandaag niet. Verder was er een man opgenomen met forse buikpijn. Hij had twee weken geleden met dezelfde klacht opgenomen gelegen. Hij ging toen naar huis om over vijf dagen terug te keren voor een liesbreukoperatie. Toch hadden wij op de dag van ontslag een massa hoger in de buik gevoeld. Echter wilde hij zo graag naar huis dat we besloten pas een echo te laten maken op de dag dat hij terug zou komen voor zijn operatie. De man was niet teruggekomen voor de geplande echo en liesbreukoperatie. Nu was de buikpijn dus veel heviger en was de massa in de buik ook groter. Een liesbreuk was duidelijk niet de oorzaak van de klachten. Er werd eindelijk een echo gemaakt waarop mogelijk een buikvliesontsteking werd gezien. Dit kan het gevolg zijn van een darmperforatie na draaiing van de darm, iets wat aannemelijk leek gezien het feit dat deze man dat tien jaar eerder had gehad. Her moest dus een operatie volgen, en het liefst vandaag. Uiteindelijk gebeurde dat ook, aan het einde van de middag. Dieuwertje ging mee steriel want ik had al eerder een vette operatie hier gezien, ik keek gewoon. Dr. Edwin kwam ook helpen. De kan bleek een draaiing van de dunne darm te hebben, en er werden een drietal verklevingen (van de vorige operatie) gekliefd. Het duurde echt enorm lang, er moest veel gehecht worden. Uiteindelijk zijn ze ruim vijf uur bezig geweest. Het was wel interessant om te zien, in Nederland gebeurt zo'n operatie vaak als kijkoperatie. Toch was ik blij toen we, weliswaar in het donker, naar huis gingen om te eten. Ik denk de langste dag tot nu toe hier, hardlopen zat er niet in vandaag.

Dinsdag was het druk op de kinderafdeling, maar ruim de helft konden we wel ontslaan. Zelf was ik erg verkouden dus Dieuwertje zag de patiënten en in noteerde alles. Op de mannenafdeling was een jongen opgenomen die vijftien (!) meter uit een boom was gevallen tijdens het werk. Eigenlijk vond ik hem er nog heel goed bij zitten. Hij had wel een milde miltruptuur en die moest er dus uit omdat dat al ruim twaalf uur in zijn buik aan het bloeden was. Tussen de middag probeerde ik een middagdutje te doen wat mislukte. De wc vertoonde kuren door al het wc-papier wat we er per ongeluk in gooien soms. Dus we moesten iets doen voor de wc zou overstromen... Mama Fausta hadden we vandaag vrijgegeven dus die kon geen tips geven. Nog nooit heb ik zoiets vies gedaan. Gewapend met handschoenen en mondkapje (best handig al die ziekenhuisspullen) schepten we water vol met drollen en poep over in een emmer. Die emmer tilden we vervolgens in het gat in de tuin waar mama Fausta soms (toilet)afval verbrand. Man wat een ervaring dit haha, gelukkig was ik snipverkouden. Omdat we ons beiden niet helemaal fit voelden en het in het ziekenhuis rustig was bleven we 's middags thuis en ik in bed. In de avond probeerden we wel hard te lopen, maar het was heet en bij mij lukte het voor geen meter. Gelukkig konden we wel lang slapen.

Woensdagochtend had ik ruim tien uur geslapen maar voelde ik me echt niet beter. Er was om half acht een presentatie over customer care. Het blijft fascinerend om de presentaties te zien. Hij was na een half uur klaar dus we dachten oh fijn, maar nee hoor, er werd wederom ruim een uur in het Kiswahili over na gepraat. Iedereen mag erna zijn zegje doen en bedankt dan voor de goede presentatie (wat in mijn optiek echt geen leerzame presentatie was). Hierna naar de afdelingen waar ik maar wederom alles noteerde vanwege mijn verkoudheid. De man met de voetwond gaat in ieder geval sterk vooruit nu zijn wond een aantal dagen is verzorgd door Sebastian, één van de managers en oudere verpleegkundigen hier. Wanneer we thuiskwamen om te lunchen (chapatiiiii) bleek mama Fausta met letterlijk haar eigen handen de wc ontstopt te hebben en te hebben ontdaan van alle schijt. WAT EEN VROUW. Die geven we vrijdag maar weer een dagje vrij. Omdat ik me nog steeds matig voelde heb ik 's middags veel in bed gelegen. Dieuwertje ging nog wel terug naar het ziekenhuis om wat patiënten en uitslagen te checken. Later ging ze hardlopen. Vandaag was frustrerend want ik stond als een zoutzak in het ziekenhuis en kon me niet echt zetten tot uitgebreide anamneses of gedachtegangen over diagnoses. Tenslotte wil ik weer verder met hardlopen en ik wil fit blijven, maar als je een paar dagen op bed ligt voelt het alsof alles voor niets is geweest en je weer opnieuw kunt beginnen. Aan de andere kant voel ik me ook weer niet zo slecht dat ik niks kan, zeker vergeleken met hoe de meeste mensen hier leven en in het ziekenhuis komen. In Nederland zou ik met dit virusje ook gewoon naar coschap zijn gegaan, eigenlijk heb ik hier ook geluk dat ik tijd en ruimte en geld heb om op bed uit te zieken.

Donderdag voelde ik me een stuk beter! Vol goede moed gingen we naar het ziekenhuis. Toen we met de ronde op de kinderafdeling wilden beginnen bleek dr. Geofrey dit al te hebben gedaan. Hij vroeg waar we waren, hoewel we altijd rond hetzelfde tijdstip beginnen (negen uur), want dan is de verpleegkundige er sowieso klaar voor. Beetje gek dat hij het dus al gedaan had, maar zo verliep de ochtend wel snel. We gingen naar de vrouwenafdeling, overlegden met dr. Abdullah over een meisje wat er al langer ligt en niet verbetert. Ze heeft waarschijnlijk nierproblemen maar reageert niet goed op de medicatie. Het gaat zelfs slechter. Na de mannenafdeling lekker lunchen. 's Middags stonden we op de mannenafdeling te overleggen met dr. Edwin toen hij ons opeens uitnodigde voor een meeting over het student doctor program en daarna was hij heel snel verdwenen. Toen maakten we ons een beetje zorgen, zou het om ons functioneren gaan? Dus we belden dr. Edwin terug en hij leek ons gerust te stellen. Vervolgens wat krachtoefeningen gedaan op de veranda en gedoucht. Daarna kwamen dr. Edwin en Abdallah aanlopen. Uiteindelijk was het echt een superfijn gesprek en werden we ook weer helemaal enthousiast voor de komende weken. Ze wilden het een en ander gaan veranderen, dr. Edwin neemt vanaf nu de taak als coassistentbegeleider waar omdat dr. Geofrey het enorm druk heeft. 

Ze vroegen ook hoe we het hier vonden, zowel in het ziekenhuis als erbuiten, wat beter kon in de begeleiding en de continuering van coassistenten. Ze gaven ideeën over wat we nog allemaal kunnen doen hier. Ook hadden ze een idee om een soort netwerk op te zetten met oud coassistenten die hier zaten. Dit om een solide academische verbinding met Sumve te houden en het gemakkelijker te maken input te geven over de standaard patiëntenzorg in Sumve. De huidige coassistenten kunnen dan terecht net allerlei soorten medische vragen die anderen wellicht ook hadden. Daarnaast kan nieuwe medische (tropische) kennis ook makkelijk worden gedeeld. Wat ze verder opperden was het doen van onderzoek. Als de continuïteit goed is, is het makkelijker om data te verzamelen voor onderzoek. Drie maanden is namelijk vaak te kort om data te verzamelen. Zo zou één van onze opvolgers die onderzoek wil doen, ons vast kunnen contacteren zodat wij al een deel van de data kunnen verzamelen. Bovendien blijf je zo meer betrokken met het ziekenhuis na je terugkomst als je nieuws blijft ontvangen, en je enigszins in contact blijft met de mensen waarmee je hebt gewerkt. Ik werd in ieder geval erg enthousiast van het gesprek. Het lijkt me echt leuk om mee te helpen aan een onderzoek hier. Waar we het ook over hadden was de financiële staat van het ziekenhuis, en die is helaas niet super...  Ik denk dat ik na mijn terugkomst sponsorgeld bijeen wil halen voor het ondervoedingsproject hier. Daarbij kopen de coassistenten melk, olie en suiker voor de ondervoede kinderen. Er is een aantal jaar geleden hiervoor geld ingezameld door coassistenten. Nu is er nog voor een aantal maanden geld over, maar daarna is het ook op. Mooi initiatief om aan mee te helpen dus.

Vrijdagochtend hebben Dieuwertje en ik weer gerend. We voelden ons nog niet helemaal top, maar ik in ieder geval beter dan afgelopen week. Hierna snel douchen en naar de overdracht. Er werd gesproken over het meisje Grace (met de nierproblemen). Haar familie kan de behandeling niet meer betalen en wil dat ze naar huis gaat. Wij willen haar het liefst verwijzen. Echter, als we dat doen zal ze waarschijnlijk niet naar Mwanza gaan voor die verwijzing. Vandaar dat dr. Abdullah haar ook hier wil houden, want als ze zo naar huis gaat zal ze alleen maar verder achteruitgaan. Dr. Abdullah gaat navragen hoe veel haar behandeling kost, misschien dat wij een kleine bijdrage kunnen geven. Ook ging het over het bloedtekort. Er is geen bloed meer in het ziekenhuis. Normaal gesproken moeten patiënten die een zak bloed nodig hebben een familielid bloed laten geven zodat het ziekenhuis de voorraad behoudt. Dat lijkt de laatste weken niet te zijn gedaan, dus er gaat iets mis. Dieuwertje en ik willen binnenkort wel een keer bloed geven als we ons beter voelen, maar echt zoden aan de dijk zal dat niet zetten. Dit soort zaken, die verder strekken dan medische patiëntoverdrachten, worden bijna elke dag besproken in de ochtendoverdracht. Hierna gingen we ontbijten en deden we de visite over de kinderafdeling. Het was rustig en de student nurses waren er niet. Kortom; we waren snel klaar. Vervolgens naar de mannenafdeling. Dr. Abdullah had de vrouwenafdeling al gedaan. Na de lunch en de standaard huishouden zaken (onderbroeken wassen want dat wast mama Fausta niet, afwassen want we vinden het onzin dat zij dat doet), mama Fausta hadden we vrijgegeven vandaag, ging ik terug naar het ziekenhuis. Dieuwertje deed even een middagdutje want die had wederom slecht geslapen vanwege haar malariatabletten (heftige dromen) en voornamelijk vanwege onze DJ-buurman die tot midden in de nacht draait. Dit hoewel de meeste huizen hier geen echte ramen/isolatie hebben, maar alleen gazen als raam. Er was op de kinderafdeling een nieuwe opname. Eén patiënt van de mannenafdeling was erg benauwd maar veel konden we niet betekenen, hopelijk overleeft hij het weekend. Eén man met HIV bleef een forse bloedarmoede houden, moest eigenlijk een vierde bloedtransfusie, maar stond erop naar huis te gaan. Uiteindelijk heb ik maar een ontslagpapiertje getekend onder voorwaarde dat hij zijn anti-HIV blijft nemen en terug op controle komt.

Na het ziekenhuiswerk gingen we met de dalladalla naar Mwanza, of althans toen hij een uurtje later vol was vetrokken we ook daadwerkelijk. Alle schattige kinderen in de bus gaven ons weer wat moederverlangens. In het hostel aten met Behruz, die vanochtend in Mwanza was geland vanuit Rubya, en een aantal Duitse vrijwilligers. Estelle, de hosteleigenaresse, getrouwd met een Tanzaniaanse man, vertelde daarbij hele leuke verhalen over haar ervaringen als blanke vrouw met gemixte baby in de stad. Aanvankelijk willen we de komende twee weken in de weekenden in Sumve blijven. Echter vertelde Estelle ook dat we via iemand van de vrijwilligersorganisatie een nieuw visum kunnen regelen. Hiervoor moeten we wel volgende week terug naar Mwanza zodat ook Dieuwertje haar paspoort mee kan nemen.

Zaterdagochtend 18 januari gingen Dieuwertje en ik naar de fitnessruimte in het Kingdom hotel. Vervolgens lekker, net als vorige keer, kip geluncht en boodschappen gedaan. In het hostel dronken we een drankje met Behruz en Hidde en Bahram waren inmiddels ook gearriveerd. Vervolgens OP NAAR DE BOATPARTY. Hier waren ook Tessa en Roos vanuit Sengerema naartoe gekomen, samen met de Amsterdamse coassistenten Leonoor, Marjon en Milou. Het feest was echt superleuk! Veel rijke, hippe Tanzanianen en buitenlanders, maar er werd alsnog veel gedanst (en gesjanst). Echt een geweldig feestje inclusief mooie zonsondergang. Volgende maand gaan we zeker weer. Hierna vertrokken we naar the Cask bij the Rock City Mall en hier hebben we lekker gegeten (ook al was het al middernacht). Een deel bleef daar om verder te dansen, ik ging met de Amsterdamse coassistenten terug naar het hostel.

Zondag werd ik wakker zonder kater, maar met spierpijn. Nadat we een beetje waren uitgerust bracht onze (standaard) taxichauffeur Medard ons naar het centrum om nog wat internet op onze simkaart te regelen en te pinnen. Ook maakten we een tussenstop bij Kisesa busstation om aubergine, tomaten, uien, ananas en papaja te kopen. Medard draaide zoals vanouds heerlijke enorm zoetsappig liedjes. Best grappig als je bedenkt hoeveel prostituees er rondlopen in het uitgaansleven. 'Normale' vrouwen gaan hier namelijk niet echt stappen. Van de gekochte groenten maakten we een lekker diner samen met de rijst die we nog hadden. Hierna kwamen mama Fausta en mama Helena nog even langs. Voor mama Helena checken we af en toe haar e-mail omdat ze soms mail krijgt van eerdere coassistenten. Ook moest ze nog wat regelen voor een pakketje. Ze was dit weekend ook naar het ziekenhuis gegaan en had medicijnen gekregen. Wat verlegen vroeg ze om wat geld voor verder onderzoek in Mwanza. Mama Helena en mama Fausta zijn echt een super lieve moeder en dochter, altijd lachend en grapjes maken. Ik ben echt super blij met mama Fausta hier in Sumve en snap wel dat mama Helena nog mails ontvangt van coassistenten.

Maandag, 20 januari, was blijkbaar de blue monday. We wilden vanaf deze week de kinderafdeling combineren met de kraam- en verloskunde. Dr. Geofrey vertelde echter dat hij naar Mwanza moest deze week en dus de mannen- en vrouwenafdeling niet van ons kon overnemen. Dus nog één weekje de mannen en vrouwen erbij. We zouden waarschijnlijk ook wel alles kunnen doen, maar dan zouden we het wel semi-druk krijgen met het tempo hier. De kinderafdeling was redelijk rustig. Op de mannenafdeling eigenlijk ook wel. Er was één zieke patiënt, die hadden we vorige week aan zijn darmen geopereerd en was teruggekomen van de 'intensive care'. Hij was erg kortademig en had veel pijn. We keken in het dossier en vonden dat niet gek, ondanks de enorme jaap op zijn buik had hij niet eens een paracetamolletje. De patiënt was op zondag ook niet door een dokter gezien helaas. Bovendien hoorde ik crepitaties over de longen en had hij echt enorm lage zuurstofwaarden, dus zeer waarschijnlijk een longontsteking. De verpleegkundige sloot meteen een zuurstofapparaat aan en we startten medicatie. Dr. Edwin kwam toevallig ook net aanlopen en was het met ons beleid wel eens. Edwin had ook al de vrouwenafdeling gedaan, dus we hadden de tijd om even te kletsen over Ebola en het medische systeem hier. Hierna terug naar huis om te lunchen. We hadden net onze eitjes gekookt toen ik door DDH, de verpleegkundige van de mannenafdeling, werd gebeld. De zieke man was 'in dying state', dus we gingen direct naar het ziekenhuis. Elisha, één van de semiartsen (clinical officers) was er ook al. Samen met hem (en een tiental student nurses eromheen) controleerde ik de pupilreactie en hartslag, welke afwezig waren. De patiënt was dus dood en binnen anderhalf uur nadat we hem hadden gezien. Dat hadden we niet verwacht. Toen we het aan zijn familielid mededelen liep iedereen meteen weg, niemand gaf hem enige steun. We wisten niet of dat normaal is, maar toen we een hand op hem legden liep hij wel snel weg. Het was erg ongemakkelijk allemaal. Er werd een soort rekje voor het bed gezet en een deken over de patiënt gelegd. De verpleegkundige zei dat de familie eerst moest betalen en dat ze het lichaam dan mee kunnen nemen. Toen Elisha met ons de papieren had ingevuld gingen we een wond van een andere patiënt verzorgen. De student nurses wilden weer allemaal helpen waardoor we een beetje chagrijnig werden omdat ze overal bij willen helpen en om heen staan en ons uitlachen als we de taal niet helemaal begrijpen. Hierna vertelden we Edwin het overlijden. Hij was ook verbaasd dat het zo snel was gegaan maar zei wel dat er weinig anders gedaan had kunnen worden. We vonden het wel matig dat de patiënt gisteren niet door een arts is gezien, wellicht dat hij dan al eerder zuurstof had kunnen krijgen. Later dan normaal gingen we dus lunchen. Na het ziekenhuiswerk gaan we normaal wat lezen en chillen. Het komt er nooit echt van om aan ons verslag te werken op de één of andere manier. Dr. Geofrey kwam even langs om het geld voor de huur van het huis op te halen. We zouden met Kwabi hardlopen maar hij kwam langs om te vertellen dat de geit Sonja EINDELIJK na zes maanden was bevallen van een meisje. Morgen gaan we langs om te kijken. Een naam schoot meteen door ons hoofd, het had gewoon zo moeten zijn; Priscilla Destiny was op de mooie datum 20-01-20 geboren. Na dit heugelijke nieuws gingen we interval rennen en eten.

Dinsdag verrichten we de visite op de kinderafdeling, mannenafdeling en vrouwenafdeling. Sommige dingen gaan hier zo knullig dat het grappig is. Toen ik aan een student nurse vroeg om te vertalen zei ze: 'oké' en bleef me toen doodleuk aankijken zonder te vertalen. Soms snapt men niet dat we een vraag stellen en neemt men het aan als statement. We denken dat dit door een verschil in intonatie van de zin komt, het blijft grappige situaties opleveren waarin je een vraag stelt en vervolgens dezelfde vraag terugkrijgt. 'Should we do the wound dressing, or has it already been done?' En dan vervolgens als antwoord 'Did you do it or do I do it?' Ook willen ze op sommige afdelingen per se de weinige dossiers op een soort karretje leggen. Alleen dat karretje maakt zoveel lawaai als ze ermee achter je aan lopen dat je elkaar niet verstaat wanneer je bij de patiënt staat. Bovendien kunnen we die dossiers best zelf dragen, dat hoeven de verpleegkundigen niet te doen, en we willen daarnaast ook zelf onze bevindingen opschrijven. Vervolgens wordt dan het dossier uit onze handen gegrist want zo leergierig zijn de student nurses. Wanneer we (bijna elke keer) duidelijk maken dat dat karretje niet nodig is worden we een beetje vreemd aangekeken haha. Er waren geen hele zieke patiënten maar wel een kindje van 1 maand oud dat een soort hele heftige infectie aan zijn penis heeft en eerst behandeld is door een traditional healer. We weten niet zo goed wat we hier mee moeten behalve antibiotica geven. Volgende week gaan we bij een traditional healer meekijken om te zien wat ze doen en te vragen waarom en wat voor kruiden ze gebruiken. Dan weten we wat beter wat patiënten hebben gekregen wanneer ze het ziekenhuis in komen nadat ze bij een traditional healer zijn geweest. In de avond gingen we bij Kwabi op geiten-kraambezoek in het dorpje Ishingisha, op 20 minuten lopen. We hadden koekjes en wat geld meegenomen als cadeautje, Kwabi was tenslotte geitenvader geworden. Donna was best fit na haar bevalling en Priscilla Destiny was echt een dotje van een geitje, ze kan ook al meteen lopen. Bijna net zo schattig als alle kleine baby’s en kindjes hier. Na onze fotosessie kregen we ook meteen rijst en avondeten. Kwabi heeft een eigen kokkin, blijkbaar is dat als man normaal om te hebben. Ook liet hij zijn veldje met maïs en zijn koeien zien en hebben we Toby, Donna's eerdere geitenkind gezien. Ook leuk om met zonsondergang door Ishingisha, over het spoor en door Sumve te lopen. Het blijft een supermooie omgeving en leuk om te zwaaien naar alle kindjes.

Woensdag was er weer een presentatie. Ditmaal bijna volledig in Swahili maar mét praktische oefening waarbij op een pop werd voorgedaan hoe je een net geboren baby moest beademen. Hierna deden we de rondes over de afdelingen. Bij de mannen lag en jongen van elf jaar. Hij had direct zuurstof nodig en aangezien onze vorige patiënt die dat nodig had binnen twee uur overleden was, belden we toch dr. Edwin even om mee te kijken. Mama Fausta had inmiddels wederom handmatig de wc ontstopt (wordt misschien toch tijd om een ontstopper te kopen), dus we geven haar donderdag en vrijdag vrij. Toen we zaten te lunchen was ze het afval in de grote kuil aan het verbranden. Dat onze stront daar ook in lag te smeulen probeerden we maar te negeren terwijl we brood met Nutella aten. Dieuwertje en ik werkten ook even aan respectievelijk ons verslag en onderzoeksvoorstel. Daarna terug naar het ziekenhuis en vervolgens lekker hardlopen.