Ziplinen, slowboat en vrolijke olifanten

23 februari 2017 - Nong Khiaw, Laos

Ik lig vandaag ziek in bed, genoeg tijd om terug te kijken op de afgelopen weken. Ik heb gehoord dat er in het hele dorp mensen ziek zijn en dat dit een paar dagen kan duren. Hopelijk valt dat voor mij mee, want op reis heb je geen tijd om ziek te zijn :P We zijn nog niet lang in Laos en met het dorpje Pai als afsluiter in Thailand vonden we het jammer om te gaan, maar wat is Laos een vet land!

Het prachtige groene, heuvelachtige landschap in combinatie met de mensen en de afwezigheid van het grote massatoerisme maken Laos voor mij persoonlijk geweldig. Ook de fascinerende geschiedenis van het land, die voor velen (waaronder mijzelf) best onbekend is, heeft Laos sterk gevormd en maakt het zo interessant. Zo is Laos meer gebombardeerd dan Duitsland en Japan in de Tweede Wereldoorlog samen en er is nog maar ongeveer 40% van het land veilig verklaard qua gevonden onontplofte bommen. Volgens Wikipedia leefde in 2006 nog 33% van de bevolking van Laos onder de armoedegrens.

Tevens is Laos zeer dun bevolkt met een populatie van rond de 8 miljoen mensen die zich vooral hebben gevestigd rondom de belangrijke Mekong rivier, die tevens voor een groot deel de grens met Thailand vormt. Het is aandoenlijk om te zien hoe de mensen zich proberen te richten op de toeristen, nog meer dan in Thailand worden Engelse woorden op allerlei (verkeerde) manieren geschreven. Op de slowboat (over de Mekong rivier) hebben we het binnenland van Laos goed gezien.

11 februari, Pai
Gisteravond hebben we twee scooters van het Guesthouse gehuurd en vandaag willen we een rondje rondom Pai doen langs de verschillende bezienswaardigheden. Ik zelf heb één keer eerder scooter gereden en dat was in Australië, waarbij je alleen hoefde te sturen, gas te geven en te remmen (bij elk kruispunt stapten de gidsen af om ons erover te loodsen). Yvonne en Anouk hebben het ook nooit gedaan, maar iedereen doet het hier en we hebben vertrouwen in onszelf. De scooters hier zijn trouwens eigenlijk motoren, aangezien alles boven de 100 cc zit om de bergen op te komen. Eerst rijden we (ik met Anouk achterop) naar de Sai Ngam, één van de hotsprings, een warm bronwater meertje war we lekker relaxen. Daarna staat de Mo Paeng waterval op het programma, Yvonnes scooter begint al kuren te vertonen. De brandstofmeter staat in het rood, maar het guesthouse vrouwtje heeft ons verzekerd dat het dashboard niet klopt... De waterval is mooi, maar er stroomt niet veel water op dit moment en bovendien zijn we verwend met andere watervallen die we al hebben gezien. Het is nu mijn beurt om op onze 'gehandicapte' scooter te stappen, maar dit keer wil hij niet eens starten. Gelukkig wijst een mannetje ons de weg en rol ik bergafwaarts naar een plek waar we petrol kunnen krijgen, want blijkbaar zat er toch niks in de tank. Ook dan krijgen we hem niet aan de praat, maar ook hierbij helpt een meneer en na een paar keer lukt het. We besluiten gewoon door te rijden en te hopen dat we niet meer stranden. We rijden terug naar Pai voor een lunch en gaan dan verder naar de White Buddha, een groot beeld op een heuvel met mooi uitzicht. Het plan is om naar de Pai Canyon te rijden, daar een wandeling te maken en dan naar de zonsondergang te kijken. Helaas staat Yvonne opeens stil met ons zorgenkindje de scooter. Al binnen een minuut komt er een hele motorgroep van tien mensen om ons heen staan en ze beginnen druk met de scooter bezig te zijn. We verstaan hier niks van en Engels spreken ze niet echt dus we weten niet wat er aan de hand is. Blijkbaar kunnen we niet verder rijden en wordt in het Thais het volgende plan gemaakt: Anouk gaat achterop bij een vrouwtje, Yvonne gaat bij mij achterop en onze andere scooter wordt door de andere motors voortgeduwd. We stoppen bij de Pai Canyon (die we vandaag helaas niet meer te zien krijgen). Nu betrekken zich ook twee restaurantvrouwtjes bij de discussie. Er wordt druk gebeld met ons hostelvrouwtje en opeens wordt onze gehandicapte scooter ook weggereden naar een 'shop', later krijgen we de sleutel terug. Het hostelvrouwtje komt ons halen, een beetje kortaf omdat ze dacht dat we gecrasht waren met haar goede scooter. We vragen ons af waarom dit nog onduidelijk is, aangezien er vele telefoontjes zijn gepleegd en er veel werd gepraat. Typisch Thais zijn lange discussies waarin weinig wordt gezegd, maar goed, alles is opgelost dankzij de vriendelijkheid van de Thaise mensen!

Eenmaal terug bij het huisje, fietsen we naar Pai en eten een lekkere vegetarische wrap bij één van de vele kraampjes. We halen toetje en wat lekkers voor morgen bij een grote bakkerij waar ze vele heerlijke broodjes, cakejes en taartjes verkopen. We huren tevens nieuwe scooters voor morgen.

12 februari, Pai
Na even te hebben getankt rijden we in een treintje van drie scooters richting de Tham Lod Cave. De route is simpel, de weg heeft leuke speldbochten en de uitzichten zijn prachtig! Het is niet druk op de weg en na twee korte stops om van het uitzicht te genieten, komen we na twee uur rijden bij de grot. Deze immense grot mag je alleen in met gids die een lantaarn bij zich heeft, dit maakt dat je overal lampjes ziet, iets wat het volgens Yvonne een 'Efteling effect' geeft. Onze gids loopt flink door en laat ons kort enkele rotsen zien die lijken op bijvoorbeeld een krokodil, een olifant en een aap. Ook gaan we met een bamboevlotje via een riviertje in de grot naar de andere kant. Het lijkt een beetje op Venetië want er zijn redelijk wat vlotjes te vinden. Een uur later komen we de grot weer uit. Als we terug zijn in Pai rijden we naar de Pai Canyon die we gister door scooterpanne niet konden zien. We wandelen over de smalle paadjes met aan weerszijden een diepe afgrond. Ook moet er geklauterd worden, wat maakt dat we met witte handen, benen en schoenen terug komen. Het uitzicht op de bergen maakt dit helemaal goed en door de wolken krijgt de dalende zon een mooie gloed. Tevens zien we goed dat de burning periode (gecontroleerd bos/grond verbranden) net is begonnen. 

Als we terug zijn in Pai en de scooters hebben ingeleverd vinden we het weer moeilijk om te midden van alle kraampjes te kiezen wat we willen eten. Wat niet moeilijk te kiezen is, is de bakkerij waar we (weer) toetje en lunch voor morgen halen.

13 februari, Pai naar Chiang Khong
Om half zes gaat de wekker want om zeven uur moeten we ons villa-achtige huisje (Suan Pin Houses) achterlaten om met een minivan via Chiang Mai en Chiang Rai (waar we pauzeren bij de toeristische White Temple) naar Chiang Khong te rijden. Een mooie route die vooral na Chiang Rai wat meer 'authentiek' Noord Thailand laat zien. Chiang Kong ligt aan een rivier en morgen zullen we de grens met Laos oversteken. Voor ons gevoel zijn we de enige Westerlingen in het stadje, dit is waarschijnlijk omdat iedereen meteen de grens over gaat. We willen nog even van de laatste zonnestraaltjes genieten aan het zwembad van het hotel. Het hotel (Namkhong Resort & Guesthouse), dat we speciaal hebben uitgekozen om weer wat te relaxen na onze volle dagen, blijkt ook goedkoop en lekker eten te hebben. Onder het eten worden we eerst wat verlegen aangestaard door het lieve zoontje van de eigenaar, maar aan het einde krijgen we een ware karateshow te zien en moeten we zelf ook meedoen door gekke bekken te trekken.

14 februari, Chiang Khong naar Houayxay (Laos)
Eindelijk kunnen we weer wat uitslapen en hier maken we gebruik van! Na het ontbijt chillen we wat bij het zwembad, Valentijnsdag is zo slecht nog niet. Het enige wat moet gebeuren is Baht wisselen voor 35 Amerikaanse dollars voor ons visum voor Laos. Wanneer we de tuktuk naar de grensovergang nemen, zijn we bijna de enigen en kunnen we zo doorlopen. We nemen de bus die ons, samen met een wc en rauw vlees, over de brug van niemandsland naar Laos brengt. Er zijn zeven friendship bridges die Thailand en Laos verbinden en waarover toeristen de landen in en uit kunnen, wij komen over nummer IV binnen. Nadat we ons visum on arrival hebben gekregen/gekocht (30 dagen geldig) nemen we de taxi naar het dorp. Pas na vijf minuten merk ik op dat we weer aan de rechterkant rijden hier! Dat is weer even wennen na ruim twee maanden links rijdend verkeer. We lopen bij een hotel (Sabaidee hotel, betekent hallo/doei) naar binnen en hebben meteen een kamer in the pocket. We hebben gisteravond al gemerkt dat de muggen hier groter en agressiever zijn, dus we halen ook weer wat deet. Na het eten aan de rivier, die wat doet denken aan de Nijmeegse Waal met een eilandje in het midden, en na een banaannutella pannenkoek die lang op zich liet wachten, gaan we slapen. Morgen gaan we voor twee dagen en één nacht de jungle in voor de Gibbon Experience.

15 februari, Houayxay
Vandaag gaan we mee met de Gibbon Experience, een populaire tour door de jungle van Noordwest Laos. Eerst rijden we een uur met de auto, waarbij ik me vergaap aan zowel het landschap, als de schattige zwaaiende kinderen, als de armoede hier.
Eenmaal aangekomen ziplinen we eerst over de rivier, waarna een stevige wandeling van ongeveer anderhalf uur ons naar de andere ziplines brengt. We zweven hoog boven de bomen en het uitzicht is ronduit geweldig! De ziplines verschillen van 110 meter tot 570 meter lengte en ondanks dat we stil moeten zijn voor de dieren, kan ik het niet laten af en toe een gilletje van blijdschap te maken. Rond een uur of drie is de laatste zipline die ons de boomhut in slingert waarin we met z'n twaalven slapen. Het uitzicht en vooral de vogelgeluiden zijn zo onwerkelijk, je voelt je bijna als een indringer in de boom. We spelen wat kaartspellen met de groep en er wordt voor ons eten (lekkere rijst) gebracht vanaf het basiskamp even verderop. Het is vroeg donker dus we gaan ook vroeg slapen. In slaap vallen gaat moeilijker met alle diergeluiden om je heen. Ook de ratten springen op het dak van de boomhut, maar gelukkig slapen we onder een doek dat dienst doet als tent.

16 februari, jungle
Om 05:30 zou de zonsopkomst zijn, maar doordat dat aan de andere kant van de berg is zien we niks. Een uur later vertrekken we wel om nog vier ziplines te doen en de grootste boom van Laos (die een beetje tegenviel) te zien. Hierna krijgen we rijst als ontbijt en lopen we in een half uur naar de andere zeven ziplines. Het met volle vaart hoog boven de bomen vliegen blijft een fantastisch gevoel geven. Helemaal bij de laatste (en langste) ziplines van 570 en 525 meter lengte over de blauwe rivier. Ook met de lunch bij de rivier krijgen we weer rijst, maar wederom is dit wel lekker bereid. Wanneer we terug rijden gaat dit over een zandweg die in het regenseizoen niet begaanbaar is en waarbij we diverse keren door een riviertje rijden. Op de weg naar Lake Mckenzie op Fraser Island na is dit de meest hobbelige weg ooit. Onze hartjes smelten ook weer meerdere keren wanneer schattige kindjes naar ons zwaaien.

Terug in Houayxay boeken we een hotel voor één nacht (Oudomphone Guesthouse 2) en eten na drie keer rijst in anderhalve dag een hamburger. In de avond kijken we 'Wie is de mol?'.

17 februari, slowboat Houayxay naar Pak Beng
Vandaag en morgen gaan we met de slowboat (die niet eens zo heel langzaam gaat) naar Luang Prabang, we moeten hierbij overnachten in het minidorpje Pak Beng. We hebben al veel geruchten over deze boot gehoord, een boot die volgens velen het beste vervoermiddel is naar Luang Prabang waarbij je tevens het 'echte Laos' ziet. De nachtbus schijnt een nachtmerrie te zijn en de speedboot slecht voor je rug en gevaarlijk (de kans op zinken is groter en de Mekong rivier heeft een dodelijke stroming). We hebben gehoord dat de slowboat officieel meestal vertrekt tussen 9 en 11, maar uiteindelijk vaak pas om half twee ongeveer weg vaart. Daarbij dien je wel vroeg bij de boot te zijn/een kaartje te kopen om zo een goede zitplek te hebben (lees: niet 7 uur lang bij de knetterharde motor te zitten).
Wij zijn dus netjes om 08:15 bij de boot om een kaartje te kopen en gelukkig hebben we een mooie plek. De boot vertrekt officieel om 11:30, dus we kunnen uitgebreid ontbijten en kaarten aan de kade. We zijn geluksvogels want de boot vertrekt al om 12:10!!! Eenmaal op de zeer rustige rivier zijn de uitzichten heel mooi en zien we het landschap steeds groener, bergachtiger en onbevolkter worden. Ook zien we dieren, vissers en af en toe wat huisjes op een heuvel. We stoppen af en toe om wat locals af te zetten. We komen rond half zes in Pak Beng, wat eerder dan verwacht. Hier staan er al vele kinderen en volwassenen op ons te wachten om ons naar hun hotel toe te verleiden. Na een lift achter in de truck naar het hotel gaan we met twee meiden van de Gibbon en een Nederlandse jongen wat eten. Het uitzicht over de rivier met de ondergaande zon is helemaal niet verkeerd. We drinken tevens een drankje bij het kampvuur van de enige bar (Happy bar, al vanaf de rivier duidelijk herkenbaar) in het 'dorp'.

18 februari, slowboat Pak Beng naar Luang Prabang
Vandaag ben ik precies twee maanden onderweg. We nemen rond negen uur wederom de boot, vandaag iets langer, en komen rond vijf uur aan in Luang Prabang.
We eten bij het populaire backpackersrestaurant Utopia, een gezellig tentje aan de rivier met een veelzijdige menukaart. Ook lopen we over de avondmarkt waar we een Oreo-bananensmoothie goedkeuren. Uiteraard gaat een long island ice tea er bij Anouk en mij ook nog wel in.

19 februari, Luang Prabang
Na een relaxed ontbijt in het hostel nemen we de tuktuk van ongeveer 45 minuten naar de Kuang Si waterval. Een waterval die volgens velen de mooiste van Zuid-Oost Azië is. Wat we niet wisten, is dat er een opvangcentrum voor beren bij de waterval is, dus we zien ook wat 'wildlife'. De waterval is inderdaad erg mooi, maar ook druk. Naarmate we de beklimming naar boven maken wordt het steeds rustiger. Helaas vergeten we even dat er ook een grot is die we kunnen bezoeken, deze foto's moeten we maar Googlen. Eenmaal terug in Luang Prabang brengen we een bezoekje aan een minimuseum over de etnische bevolkingsgroepen in Laos. Hierna wandelen we de heuvel in het midden van de stad op om de zonsondergang te zien. Helaas heeft de halve stad dit idee en we gaan snel weer terug naar beneden. Wanneer we op een bankje zitten komen er drie Laotiaanse meiden naar ons toe die bezig zijn met Engels studeren/leren. We hebben ieder 1 op 1 een gesprekje en vertellen wat over Nederland. Erg leuk om te zien hoe graag de mensen hier willen leren, en knap dat ze zomaar op mensen afstappen. Één straatje in Luang Prabang staat vol met tafels met kleurrijk traditioneel eten. Hier is het enorm druk, maar we willen dit wel proberen en het is erg lekker (en gelukkig niet pittig). Na het eten nemen we een (iets te) krachtige Laotiaanse massage (waar ik al sinds Australië naar uit kijk), waarna we weer ontspannen in bed gaan liggen.

20 februari, Luang Prabang
Voor vandaag hebben we een tour geboekt waarbij we olifanten gaan wassen, voeren en met ze gaan wandelen. We hebben gekozen voor een tour waarbij er niet op de olifanten wordt gereden en er geen gebruikt wordt gemaakt van stokken en haken. Mandalao is een bedrijf wat pas 4 maanden bestaat en de eerste tours organiseert in Luang Prabang waarbij niemand op de olifanten rijdt en er gebruik wordt gemaakt van eten en woorden om de olifanten te sturen. We worden bij het hostel opgehaald en samen met twee anderen rijden we naar de rivier. Hier bevindt zich het mooie onderkomen en meneer Prasop vertelt met heel veel enthousiasme over de olifanten, hun bedreigingen en hoe het project werkt. Hij werkt al 37 jaar met olifanten, voornamelijk in Thailand, waar ze de daling van het aantal olifanten (wild en tam) hebben omgezet in een lichte stijging. In Laos wonen nog maar rond de 1000 olifanten (wild en tam), hoewel het het land van de miljoen olifanten wordt genoemd. Eigenlijk zou meneer Prasop met pensioen gaan, maar hij kon niet stoppen met praten over olifanten, dus zijn vrouw schopte hem het huis uit en hij verhuisde naar Laos. Het project wordt geholpen door het Wereld Natuur Fonds. De olifanten worden gekocht uit toeristische resorts en kampen waar ze hout moeten sjouwen. De lokale bevolking wordt erg betrokken in het project en werkt er ook. Zo worden vroegere jagers opgeleid tot mahout, een soort verzorgers/begeleiders van de olifanten. De lokale boeren worden gestimuleerd gewassen te verbouwen die de olifanten niet lekker vinden, zodat ze het niet eten. Er worden ook allerlei dingen gemaakt van de olifantenpoep door de vrouwen in het dorp, dit wordt dan weer verkocht. De olifanten staan alleen in de avond vast aan een ketting en worden met de hele dagtour getraind in de jungle. Na zo'n vijf jaar worden de olifanten in een Nationaal Park losgelaten en zijn ze voorbereid om zelf in vrijheid met een andere kudde te leven. Men wil zo voorkomen dat er een leeftijdsgat ontstaan in de kuddes en de oude olifanten sterven voordat er nieuwe olifanten zijn geboren.

Na het indrukwekkende verhaal, met werkelijk nog veel meer details dan bovenstaand, varen we met onze vrolijke gids Lan en de 2 andere mensen de rivier over. We hebben dit niet geboekt, maar toch mogen we baby olifant Kit samen met zijn moeder banaantjes voeren. Ik smelt van deze baby. Hierna komen de drie grote olifanten die we mogen wassen. Dit betekent heel hard emmers water over ze heen gooien en kletsnat worden. We kunnen eigenlijk niet stoppen lachen en ook de olifanten lijken het erg naar hun zin te hebben. Na het wassen mogen we ze bananen geven en daarna gaan we op pad voor de wandeling tussen deze grote dieren. Er zijn bepaalde punten waar de olifanten te eten krijgen of waar ze het zelf van de grond pakken, ze moeten immers dagelijks 6% van hun lichaamsgewicht eten. Ook stoppen ze af en toe onder of boven een boomstronk om zichzelf flink te krabben tegen de stam. De gehele wandeling worden de olifanten met woorden en eten begeleid, en ze luisteren bijna meteen. We hebben genoeg tijd om ons te verwonderen over de mooie olifanten, ze zijn zo log, schattig en grappig. Gek genoeg kunnen ze als ze zin hebben best snel lopen.
Na de wandeling gaan wij helaas terug en worden de olifanten verder verzorgd. Er staat een heerlijke Laotiaanse lunch voor ons klaar in het rustige restaurantje dat bij het bedrijf hoort. Al met al een geweldige ervaring bij een project dat heel goed aanvoelde, waarbij je in een kleine groep kennismaakt met de goed verzorgde olifanten.

Eenmaal terug in Luang Prabang gaan we douchen na ons bad met de olifanten. Verder relaxen we wat aan het water bij backpackers restaurant Utopia. In de avond gaan we naar l'Etranger, een boekencafé waar elke avond een film wordt gedraaid. We eten hier ook heeeele lekkere chocolademousse terwijl we de film 'Moonlight' kijken.

21 februari, Luang Prabang naar Nong Khiaw
Voordat we Luang Prabang verlaten nemen we vroeg in de ochtend (zes uur) nog een kijkje bij de aalmoes ceremonie van de vele monniken in de stad. Het ontbijt is hun enige maaltijd op de dag en elke ochtend lopen ze door de straten om rijst en ander voedsel van de locals aan te nemen. Dit omdat ze zelf geen geld hebben/iets mogen kopen. Tegenwoordig is het een erg toeristisch tafereel geworden, waarbij sommige toeristen naar ons idee, en dat van velen anderen, niet respectvol met de traditie omgaan. Toch is het bijzonder om te zien. Vlak voor zonsopkomst klimmen we op de heuvel in de stad om het uitzicht ditmaal in de ochtend te bewonderen. Hierna eten we ontbijt in ons hostel en wachten op de tuktuk, gelukkig maar 45 min te laat, die ons naar de bus brengt. Vanaf hier rijden we op een hobbelige weg in vier uur naar het minder toeristische dorpje Nong Khiaw, dat pas sinds een paar jaar ook per bus, en niet alleen per boot, bereikbaar is. Dit merk je onder andere doordat er overal gebouwd wordt, niet alle toeristen hebben hun weg hierheen gevonden, maar het worden er meer. Na een lunch besluiten we het Phadeng Peak viewpoint te beklimmen, een pittige wandeling van een uur. Bovenop ontmoeten we ook het groepje uit onze tuktuk van vanochtend, twee Duitsers, twee Nederlanders en één meisje uit Malta. Wanneer de zon onder is gegaan lopen we met zaklantaarns terug en eten na een douche met de hele groep bij een Indiaas restaurant, verrukkelijk!

22 februari, Nong Khiaw
Na een nacht waarin we alle drie slecht hebben geslapen, word ik wakker en voel me niet zo lekker. We hebben voor vandaag een tour geboekt voor een wandeling naar The 100 Waterfalls (waarbij je tot kniehoogte in het water loopt), een enorme grot, waarin een ziekenhuis tijdens de Tweede Wereldoorlog was gevestigd, en enkele minuscule dorpjes waar geen toeristen zijn. Ik twijfel of ik mee zal gaan, maar de leuke groep van gisteren gaat ook mee, en ik ben benieuwd naar de watervallen. Zowel op de boot (prachtige route) als bij het eerste gedeelte van de mooie wandeling gaat het niet helemaal lekker. Ik besluit om samen met 1 van de gidsen achter te blijven bij een bankje, en te wachten tot de rest terugkomt. Gelukkig lopen twee Engelse toeristen met twee gidsen langs, met hen kan ik teruglopen en met de boot terug naar Nong Khiaw, terwijl onze gids de rest tegemoet loopt. Eenmaal terug boek ik een ander hotel dan vannacht, want de mensen waren onvriendelijk en de badkamer vreselijk. Wanneer Yvonne en Anouk terug zijn van de rest van de dagtrip, gaan we vroeg slapen.

7 Reacties

  1. Marian:
    23 februari 2017
    super leuk weer!
  2. Rianne Schuurmans:
    23 februari 2017
    Mooi geschreven, Britt!! Hopelijk ben je gauw weer opgeknapt en kan je weer verder genieten daar!!!
  3. Ellen:
    23 februari 2017
    Hoi Britt
    weer een lekker lang verhaal mooi hoor .knap maar snel weer op om lekker verder te reizen
    grtjs Ellen
  4. Angela van Ruyven:
    24 februari 2017
    Wat een heerlijk verhaal om te lezen zou direct ook wel lekker op vankantie willen.

    Beterschap en blijf lekker genieten met je vriendinnen en alle backpackers.
  5. Geert Hegge:
    27 februari 2017
    Britt,het was weer een mooi verslag.
    Wat maak je veel mee.
    Ik hoop dat je je weer beter voelt.
    groetjes.
  6. Jo van ruyven:
    7 maart 2017
    hallo britt

    ik heb je verhaal weer gelezen over de zeppelines je maakt el veel mee
    op deze manier geniet er maar goed van
    wat het is zo voorbij je vriendinnen de groe


    oma van ruyven
  7. Jo van ruyven:
    7 maart 2017
    geniet van alle mooie dingen
    want de tijd schiet al weer op
    doe je vriendinnen degroeten
    ik vond het een leuk verhaal over de
    zeppelines
    een dikke kus








    oma van ruyven