No hablo Espaňol

Ola! Buenas dias!

We zijn nu ruim een week in Nicaragua en het is muy bien! Ik heb geprobeerd voor mezelf bij te houden wat we allemaal hebben gedaan, dus het kan soms wat saai zijn. We zijn tot nu toe vooral in het minder toeristische Noorden geweest en zitten op dit moment net een paar uur aan het Laguna de Apoyo (enorm kratermeer van de Apoyo vulkaan). Onder de funfacts vind je de dagboek verhalen. Het verhaal van vandaag (een hike zonder gids) staat er nog niet in, dat was echt een heel avontuur en ik moet nog even de tijd vinden om dat te proberen op schrijven.

P.s. Sorry voor evntuele spelfouten, mijn toetsenbord werk niet meer zo goed mee.

Funfacts:
- Nicaragua is gezellig! Overal muziek, lieve mensen, vrolijke kleurtjes van de gebouwen en de groene de natuur, lekker eten en heerlijk weer!

- Kerst nadert en dat vieren de Nicaraguanen hier uitgebreid met markten, live muziek en feesten. Elke stad heeft zijn eigen feest waar ook mensen van buitenaf naar toe komen. Zo hebben we in Estéli al een waar cowboyfeest gezien waarbij iedereen als cowboy of -girl verkleed was en er een grote optocht met tientallen paarden en cowboys was. Een vreemd spektakel, maar super leuk om mee te maken.

- We hebben tot nu toe de minder populaire gebieden bezocht, maar backpackers zien we toch echt alleen in de hostels, zodra we de straten of bussen in gaan zijn we meestal de enige blanken en komt het vaak genoeg voor dat we worden nagestaard of aangesproken. Ook de tours die we doen zijn in hele kleine groepjes backpackers. I love it!

- Slechts enkele Nicuraguanen kunnen Engels praten, dit maakt dat we er vaak met onze enkele woordjes Spaans en handen en voeten uit moeten komen. Het levert veel vrolijke gezichten op, alleen voelen we ons soms een beetje dom haha.

- Het is hier normaal bonen in samengeperste vorm uit een zakje knijpen en dat op je tortilla te smeren.

- Je ziet nog veel paard en wagens of mensen te paard. We gaan binnenkort ook nog zelf aardrijden, foto's worden niet openbaar gemaakt.

- Op de een of andere manier zitten we qua hostel elke keer vlak naast een grote markt waar het in de avond feest is met allerlei verschillende (eet)kraampjes en muziek. Ook het eten smaakt op zulke plekken erg goed.

- Je kunt hier collectivo taxi's nemen, dit betekent dat de taxi onderweg anderen oppikt en mogelijk dus onderweg stopt. Scheelt qua prijs en is beter voor het milieu. Ook de lokale bussen (die wij eigenlijk altijd nemen) wachten tot ze vol zijn. En dan niet dat alle zitplaatsen bezet zijn, maar dat ook het gangpad vol staat. Behalve de kwaliteit van de motor van de bus leek ons dat ook wel beter voor het milieu. Ook wordt er van alles in de bussen verkocht, van speelgoed tot eten tot elektronica en tandenborstels. Tevens wordt er in de bussen onderweg ook gewoon een film op een ouderwetse televisie gedraaid.

Maandag 11 december
Het verschil kon bijna niet groter. Van 10 centimeter sneeuw naar 30 graden en zon, mij hoor je niet klagen. Het was me met veel moeite, en hulp van een vader die me in Oss kwam ophalen, gelukt om in Made te komen. De A2 bleek een dag later weer sneeuwvrij te zijn. De wekker ging om 03:45, wat betekende dat ik ongeveer zo'n drie uur slaap had gehad. Tevens een tijdstip waarop ik de week ervoor nog in de kroeg stond, maar laat ik dat maar snel vergeten.

Zo'n 24 uur later moest ik op het vliegveld van Managua nog even wachten op Martes vlucht. Nadat ik alle taxichauffeurs van me had afgeslagen zocht ik een plekje waar ik even rustig kon zitten. Tot er zo'n zes Nicaraguaanse jongens van een jaar of tien naar me toe kwamen en me bestookten met Spaanse vragen. Mijn 'no hablo Epsanol' maakte hun vermaak des te groter en ze barsten in lachen uit. Had ik toch wat meer moeten oefenen dan tot 20 tellen.

Dinsdag 12 december
Na een heerlijk lange nacht in ons hostel in Managua gingen we op pad naar een cajero automatico (pinautomaat) om een ontbijt van te kunnen betalen (in tegenstelling tot het water wat Marte per ongeluk vergeten is te betalen). Het was al snel flink warm en na het uitchecken kwamen we al best bezweet bij het busstation aan. Marte had helaas haar eerste blaar al opgelopen. We kropen in een minibus en die vertrok naar Léon zodra er genoeg mensen in zaten, gelukkig ging dat redelijk snel. Na een mooi ritje van twee uur reden we een parkeerplaats op en kwamen er al drie kereltjes naar ons toe gerend die een tuktuk aanboden. We kropen met onze backpack in een tuktuk die ons fietsend naar het hostel bracht. Op het einde gooide hij de afgesproken prijs nog even flink omhoog en we moesten toch wel weer wennen aan het afdingen. En ook aan het feit dat we daarna nog eens zelf tien minuten mochten lopen naar ons hostel.
Dit hostel, Casa Abierta, was een oase van rust midden in de stad. Het zwembad temidden van de kamers en palmbomen zag er erg verleidelijk uit. Toch besloten we even de stad in te lopen en ons te verwonderen over de prachtige, witte kathedraal, de aardige mensen en de lelijke kerstversieringen (en ja, we hebben ook een kerstman gezien). We boekten een tour voor overmorgen, om te vulkaanboarden op de Cerro Negro vulkaan (en ja, dat bestaat, van een vulkaan glijden op een soort skateboard) en een trekking naar de El Hoyo vulkaan waarbij er wordt gekampeerd op de vulkaan. Hierna dronken we wat op een dakterras en genoten van de ondergaande zon, die weerkaatste op de kathedraal, en van het straatvoetbal pal onder ons. We aten een heerlijke burrito bij een straattentje en natuurlijk werden afgezet bij het kopen van welgeteld twee appels omdat we niet wisten wat de getallen boven de twintig waren. We besloten terug te gaan naar het hostel, waar het douchen wel een avontuurtje was zo in het donker buiten.

Woensdag 13 december
Aangezien we al om 21:00 uur sliepen waren we vandaag al om 07:00 uur uit bed. We konden dus rustig ontbijten en ons klaarmaken voor een dagje strand. We kozen ervoor om met de lokale 'chickenbus' te gaan. Volgens het mannetje van het hostel moesten we op de hoek van een kruispunt naar het hostel gaan staan en iets van 'mercado nog iets' zeggen zodat de chauffeur wist waar we eruit moesten. Daar stonden we op het kruispunt en binnen 2 minuten kwam er een oude schoolbus aan rijden. We zeiden de eerdergenoemde woorden maar hadden niet echt het idee dat we werden gehoord want we waren nog niet binnen of de bus reed in rotvaart verder. Op een gegeven moment werden we gemaand uit te stappen en in een andere schoolbus te gaan zitten. Deze stroomde ook snel vol en reed ons naar het strand toe. Na een strandwandeling besloten we bij een soort hostel/restaurantje neer te ploffen. Het hele strand en alles eromheen was verlaten, zo rustig! De zee was erg wild dus onze plannen om te surfen lieten we maar varen. We zwommen wat in het zwembad, lazen onze boeken en genoten van de muziek. Na een paar uurtjes besloten we terug te gaan lopen, we wisten immers niet hoe laat de bus terug ging. Gelukkig kwam die al bij me de kwartier voorbij en hoefden we niet lang in de hitte te lopen. In de middag liepen we nog even Léon in en wilde we het dak van de mooie, witte kathedraal op om de zonsondergang te zien, maar zoals alles hier manjana (morgen) kan, was deze al om 17:00 gesloten. We aten weer wat op de markt en bereidden ons voor op morgen.

Donderdag 16 december
Om 07:00 uur werden we bij het tourbureau verwacht waar we ontbijt kregen en onze backpacks moesten leeggooien en voorbereiden om twee dagen wandelen. Acht liter water, eigen spullen, tent, matje en slaapzak werd in ieders tas gepropt, al hadden sommigen een paard gehuurd waar later wat water etc. op vervoerd kon worden. Na een hobbelige rit achterin een pick-up truck kwamen we bij de Cerro Negro vulkaan. Deze is redelijk recent, 1999, nog uitgebarsten en bedekte toen heel Léon in een laag van as. De beklimming was winderig en soms lastig met onze boards op de rug, maar het uitzicht maravillosa (prachtig). Je zag precies tot waar de uitbarsting kwam door het contrast van het de groene natuur tegenover de grauwe/zwarte as. Na de nodige instructies over sturen en remmen trokken we onze soort ouderwetse skipakken aan, zetten onzeduikbrillen op, bedekten onze neus en mond, en gingen de handschoentjes aan. Één voor één gleden we van de steile helling. Iets slomer dan verwacht, maar alsnog super vet! Helemaal zwart en met as in ons haar reden we terug naar de start van onze zware hike waarna we bepakt en bezakt het eerste en steilste uur doorkwamen. Hierna was iedereen in de flow gekomen en duurde het nog zo'n drie uur tot we de top van de El Hoyo vulkaan bereikten. Onderweg hadden we ook nog hout gesprokkeld voor het kampvuur. We zetten onze tentjes op, enkele meters onder het enorme sinkhole, met uitzicht op andere vulkanrn, een kratermeer, de zee, steden en lago Managua. We liepen daarna verder naar een hoger punt om de zonsondergang te zien, aan dit uitzicht kan ik eigenlijk geen woorden vuil maken. Na de zonsondergang kregen we gelukkig heel veel pasta om aan te sterken en hielden we marshmellows in het vuur. De sterrenhemel was ook weer geweldig om te zien op deze afgelegen, winderige plek. Iedereen ging al snel slapen omdat het een lange dag was geweest en het al om half zes pikkedonker was geworden. In de tent was het gelukkig warm en alleen het dunne en 1 meter lange matje weerhield me van een perfecte nachtrust.

Vrijdag 15 december
Om 04:30 ging de wekker. We pakten alles in en ruimden de tenten op. Na het zien van de zonsopkomst en het eten van een apart, maar goed ontbijt (iedereen had alweer enorme trek), gingen we weer op weg. Mijn tas voelde eerlijk gezegd ondanks het gedronken water niet lichter aan. De afdaling was pittig met al die kilo's op je rug en om de zoveel minuten gleed er iemand wel (bijna) weg.
Na ongeveer 4 uur wandelen bereikten we het kratermeer van de Asososca vulkaan. Hier konden we genieten van een welverdiende en verfrissende duik en burrito lunch. Na 2 dagen niet douchen, enorm zweten en veel stof was dit heldere meer van harte welkom.
Na deze pauze moesten we nog kort een stuk klimmen en daarna was het vooral nog vlak. Onze touroperator werkt met vrijwilligers en wil milieuvriendelijk werken. Vandaar dat we gewoon naar de bushalte liepen en met het lokaal vervoer terug gingen. In de bus na onze overstap lag over het gangpad allemaal gereedschap, de bus was kapot dus moesten we zo'n half uur wachten tot de buschauffeur en drie anderen alles weer gemaakt hadden. Hier doet de chauffeur dat gewoon zelf dus. Iets later dan verwacht kwamen we weer in Léon aan. Nadat we onze eigen spullen weer in onze tas hadden gedaan en de tijdens het wandelen vaak vervloekte kampeerspullen achter ons hadden gelaten, was het tijd voor een douche in ons hostel.
Marte en ik liepen nog de stad in om wat te eten. Of het nu door de naderende kerst komt, of gewoon omdat het vrijdag was, maar alles is steeds heftiger (niet mooier) versierd en iedereen liep in nette kleding. Ook waren er overal live optredens, de ene zanger beter dan de andere schreeuwlelijk. Aangezien we best moe waren na de afgelopen twee dagen waarin we enorm veel hebben gelopen met zware tassen, gingen we weer vroeg naar bed. Echt een fantastische twee dagen met een super leuke groep met Belgen, Duitsers, Spanjaarden en natuurlijk ook Nederlanders. De wandelingen waren soms pittig maar dat vergat je meteen als je eenmaal boven was!

Zaterdag 16 december
Vandaag rustten we een beetje uit en we aten een heerlijke chocoladetaart bij een bakkerij. Rond het middaguur namen we de volgepropte bus richting Estéli. Goed dat we op tijd én gewaarschuwd waren, want ieder die niet op tijd een plek heeft weten te bemachtigen moet maar staan. De rit voerde ons langs en in de heuvels en bergen van Nicaragua. Wanneer we na drie uur de plakkerige bus uitstapten, kwamen we in een koelere omgeving. We liepen naar ons beoogde hostel en dronken in het tegenovergelegen café een drankje. Ook aten we hier de beste nacho's die we ooit geproefd hadden, met super veel kaas en een lekker bonendipje. Van twee Nederlandse meiden van de vulkaantrekking hadden we gehoord over een leuke paardrijtocht met een lokale boer. Dit wilden we morgen (zondag) gaan doen, maar aangezien we niet zeker weten of hij dit op zondag ook doet, en de heenrit hobbelig is en twee uur duurt, besloten we de gok niet te wagen en dit naar maandag te verplaatsen. Voor morgen regelden we daarom een canyoningtour naar de Somoto Canyon, deze ligt in het Noord-Westen, bij de grens met Honduras. Om deze rustige dag af te sluiten liepen we even het stadje in en wederom was er een grote markt met harde muziek, leuke eetkraampjes en veel mensen. Wederom zagen we nul andere toeristen. Bij een kraampje met typische lokale gerechten (rijst met bonen, tortilla en kip) gingen we op de plastic stoeltjes zitten en aten de lekkerste kip die we ooit gegeten hadden. Ons eerste Nicaraguaanse biertje mocht natuurlijk ook niet ontbreken! Na nog een rondje over de markt liepen we terug naar het hostel, want de wekker zou de dag erna alweer vroeg gaan.

Zondag 17 december
Vandaag zouden we een canyoningtour doen in de Somoto Canyon bij de rio de Coco, de langste rivier van Nicaragua. We moesten om half acht de bus naar Somoto hebben, dus na een bananenpannenkoek namen we een taxi naar het busstation. Na twee uur arriveerden we en werden we door de gids opgehaald. Samen met zeven andere backpackers kregen we een reddingsvest en liepen daarna in een soort Western landschap door de heuvels en langs de koeien en paarden. Ook hebben we Honduras vanaf één kilometer afstand gezien! Na drie kwartier kwamen we bij de prachtige, diepe canyon en klauterden we over de rotsen. Tevens moesten er stukken gezwommen worden en sprongen we van rotsen tot tien meter hoog in het water. Samen met één andere jongen en de gids koos ik ervoor om in plaats van te zwemmen, van een vijftien meter hoge rots te springen. Muy bien! Na zo'n drie uur namen we een peddelbootje dat klaar lag in het brede deel van de rivier. Een korte maar wederom super mooie  wandeling later kwamen we aan bij het beginpunt. Hier stond een typisch Nicaraguaanse maaltijd op ons te wachten (kip, rijst, bonen en een tortilla). We werden terug gebracht naar het busstation van Somoto, maar helaas waren we te laat en waren de zitplekken niet beschikbaar. Zo kwamen we na een staande busrit twee uur later weer aan in Estéli.
In de avond was er een soort cowboyfeest in de stad. Iedereen was verkleed als cowboy en er was een optocht met enorm veel paarden en cowboys, apart om te zien. Er zijn in de weken voor kerst overal feesten en elke stad heeft zijn eigen feest, in Estéli is het dus dit. Ook komen mensen uit andere steden dan naar de stad ok het mee te maken. We stonden samen met Thijs, een Nederlandse jongen die we met de canyoningtour hadden ontmoet, een tijdje vol verwondering te kijken. Na het eten dronken we nog een biertje in een café en gingen toen weer slapen.

Maandag 18 december
Toen we wakker werden regende het en we twijfelden een beetje wat we zouden doen vandaag. Er stond paardrijden in het Miraflor Nationaal Park op de planning. Echter zou de hobbelige busrit ernaartoe twee uur duren en zou de bus over een zandweg gaan. We wisten ook niet precies of we wel genoeg tijd hadden voor de laatste bus weer over de modderweg terug zou gaan, dus besloten later deze reis te gaan paardrijden. Na wat tobben over wat we vandaag zouden doen in de regen besloten we de bus naar Matagalpa te pakken. Een korte rit van zo'n anderhalf uur die ons naar dit boerse bergstadje bracht. Weinig toeristen nemen dit stadje mee in hun route, vandaar dat we ook wel af en toe werden nagekeken toen we naar ons hostel liepen. Het hostel was ongeveer leeg, maar had een prachtig uitzicht over de stad en de omliggende heuvels. We hadden wat gelezen over leuke tours en wandelingen die je hier kon doen, dus liepen langs een tourbureautje voor wat informatie. Toch niet helemaal tevreden liepen we verder naar een café dat wandelroutes verkoopt die je zelf, zonder gids kunt doen. Het leek ons leuk om de tocht van zes tot acht uur te doen waarbij je langs riviertjes, over bergen en door koffiedorpjes wandelt. Deze gaan we morgen doen. Na een bezoekje aan de supermarkt om eten in te slaan voor de wandeling, aten we in een restaurant met balkonuitzicht op de winkelstraat. Inmiddels was het ook in Matagalpa gaan regenen dus liepen we zo snel mogelijk terug naar het hostel.